22 Ağustos 2017 Salı

Buraya geri dönmek için acı çekmek gerekiyormuş, onu anladım.
Mutluyken, her şey yolundayken Serap buraya uğramıyormuş, onu gördüm.
Yazılarının %80'ini ağlayarak yazıyormuş, bunu deneyimledim.

Böylesine canım acımayalı birkaç yıl olmuş. Kelimelerim tükenmiş. Nereden başlasam, ne yazsam olmuyor, tutturamıyorum. Parmaklarım kireçlenmiş. Hatta harflerin yerini bulmakta güçlük çekiyorum. :)

Derdimi açabileceğim kimse yok, ondandır buraya koştura koştura gelmem.

Biraz büyüdüm. Bir kızım var. Yaşadığımı hissettiren yegane varlık.
Eşim beni yeterince sevmiyor ya da ben öyle düşünüyorum.

Beni yerle bir eden tek şey değersiz hissetmek. Sanırım o da bunu iliklerime kadar hissettiriyor bazen.
Anlayamıyorum, emin olamıyorum.

Ömrünüzü paylaştığınız birini her seferinde bu kadar kıracak kadar ne yaşadınız? Nasıl bu kadar kötü olabildiniz? Onun canı yanarken sizin canınız yanmadı mı? Gözyaşları içinizi acıtmadı mı?

Bilmiyorum.
Ben anlattığım hale dönüşmek istemezdim. Ne olursa olsun, merhametim bana kalsın.

Ve evet çok korkuyorum, ya onu sevmekten vazgeçersem diye.

4 Mart 2015 Çarşamba

Çıkmazın kelime anlamı benim. Nereye, nasıl, kiminle ve niye gideceğim belirsiz. Uzaklaşmak istiyorum, cesaretim yok. Dünyalar kadar değersiz hissediyorum. Bunu bir kişi böyle kolay nasıl hissettirebilir aklım almıyor. İzlediğim her sahne, yakınımdaki herkes benden mutlu.

Ben mutlu olmayı bilmiyorum.
Mutlu olmam için bir şeyler yapanlar çok az. Belki de yok şu sıra.

Yalnız ağlıyorum, eserini görmek isteyen herhangi biri yok yanımda. Ağlamayı da tek başıma yapıyorum.

O yüzden sığınağıma geldim.

Pek hoş gelmedim.

4 Eylül 2014 Perşembe

Zerap is back!


Bir sürü şey oldu.
Mesela öğretmen oldum.
Atandım.
Hatta 1 yılı bitirdim, 2.yıl başladı.
Sonra birbirimizi bulduk, hem de aynı okulda.
Nişanlandık.
Mutluyken mutlu olmaktan vakit bulup da yazamadım.
Haydi bakalım, o zamaaan İngilizce öğretmeni vs. Edebiyat öğretmeni!

8 Eylül 2013 Pazar


Benim sınavım resmen kendimim. Kendimle sınanıyorum.
Pimpirikliğimden az çekmedim. Sürekli hata yapmış olma hissiyatından, bir şeyleri eksik yapma korkusundan usandım.
Lakin her şey böyle olumsuz değil. Bir şeyleri kaybederken bir şeyleri kazanıyorum. Küçük küçük başarılarım var.
"Benim de hünerlerim var, küçücük küçümencik."

En kötüsünü düşünerek en iyisini yapıyorum. Karamsar olmak bana çok yakışıyor. Her şeyin en siyahını seviyorum. Umutsuzca beklediğim şeylerden güzel sonuçlar almak, kış geldiğinde montumu ilk giydiğim gün cebimde para bulmak kadar mutlu ediyor beni.
Yarından sonra belki de yeni bir hayat kapımda. Zorla gönderiliyoruz İstanbul'dan. Bunca yıl bugünü bekledim, bunun için okudum. Güzel bir yaşta öğretmen oldum. Daha fazla bir şey istemeye hakkım yokken ben mutlu olmaktan ziyade korkuyorum. Beni üzen bir sürü şey var. Çok zor bir dönem, inanılmaz zor bir dönem.
Sonra ben imkansızı istemedim, sadece serap diyecekti. 
Şimdi kendim için hayırlı bir hayat diliyorum.
Dünüm için de, bugünüm için de, yarınım için de çok şükür.

Not: Murat Menteş şöyle diyordu: " 'S.ktir git' yerine 'Teşekkür ederim' diyeceksin. Efendilik budur."

20 Ağustos 2013 Salı

Koku


Vaktiyle aşık olduğum roman kahramanlarının şimdi ne yaptıkları umrumda değil.
Ben hep bir sonraki okuduğumu sevdim. Sayıları giderek çoğaldı.
Kaldı ki okumaya devam edersem, korkarım ölene kadar aşık olduğum adam sayısı epey fazla olacak.

İlk okuduğum romanlardaki adamlar sanırım yakışıklıydı, en azından o zamanlar zihnimdeki fotoğrafları öyleydi.
Sonra ben biraz büyüdüm, adamlar biraz duygusal oldular. Entelektüel ve yerli yersiz çokça romantik.
Sanırım ardından biraz daha büyüdüm. Bir sonraki aşık olduğum adam türü ise çirkin, aksi, huysuz, duygusuz ve oldukça ukala idi. Yaşlandıkça kaldırabileceğim acı yükü limiti arttı, yani daha iyisini yapabileceğime inandım ve böylece daha kötüsünü sevdim. Nedense hep onları iyileştirebileceğime inandım. Dümdüz olsunlar istemedim. Düzeltebileceğim yerleri ne kadar fazla ise o ölçüde başarılı olacaktım.

Sevdiğim kusurlu hali istediğim kalıba soktuktan sonra son halini gerçekten ilk hali kadar sevebileceğimi düşünüyor olmamı aklım almıyor. Çünkü ben adamları değil de kusurlarını seviyorum, o halde absürdizmden etkileniyorum. Buna bazıları mazoşistlik de diyorlar. Yalnızca kendime karşı kibar olayım istedim.

Ben eğer acı çekmezsem güzel cümle kuramam, istediğim kadar güzel şarkı söyleyemem, hüzünlü bakarak gülümseyemem. Kısacası kendimce güzel olarak değerlendirdiğim hiçbir şeyde başarılı olamam. Olgunlaşamam. Yetmez.
Şimdi çocukla çocuk olabiliyorum, çünkü hala çok çocuğum. Benim bahsettiğim -mış gibi yapmak evresine halen gelememiş olmakla ilgili. Yaptığımın boyu yetişkinlerin yaptığı gibi "çocukla çocuk, büyükle büyük olmak" sözüne erişmiyor henüz. Bunun için daha fazla acı gerek. Yetmez.

Ayrıca yanlış anlaşılmasın, romanlardaki karakterlerden bahsediyorum. Ben kendi kendime her şeyi kurgulayabiliyorum, bir tek kokuları eksik.

Bu böyle mi gider, gerçekten bilmiyorum.
Daha kaç kez aklım gidecek ve bir tur atıp geri gelecek merak ediyorum.
Daha ne kadar içinde bolca "ben" geçen yazılar yazarım kestiremiyorum.
Sahi bir de ben "Bu gözlerin hepsi sizin mi acaba?" denilirse süblimleşiyorum.

Benim ben olmakla ilgili ciddi sıkıntılarım var.

16 Ağustos 2013 Cuma

Öyleyse

  
"Kal" diyor Serapus ve ekliyor. "En güzel sen severmiş gibi yapıyorsun."

15 Ağustos 2013 Perşembe


"Arzum, heyecanlandırılmak değil. Arzum, birlikte heyecanlanmak. Bir gün, her şeyi yaşayıp bitirmiş, yorgun değil, hala şaşıracak gücü olan biriyle. Onu da yaptım, bunu da gördüm değil; ben de yapmadım, birlikte yapalım diyenle. Aradaki mesafeyi kapatmak için koşmam gerekenle değil, birlikte yol alınabilecekle. Bir bütün haline gelmenin, durumlar, şartlar ve algılar içine sığmayacağı, zihnimi kirletmeyecek, tertemiz olanla.

Neyin ne olduğunu sormadan algılayabilmek, önemli."