Everybody loves a loser.

 
   Yalnızca kaybedenlerden hoşlanmak diye bir şey var mesela. Onların farklı olduğuna inanmak her seferinde. Hiç sektirmeden defalarca aynı hatayı tekrarlamak. Zaten en başta farklıyı beklemek farklı tabi. Saçma.
   Nerede okudum hatırlamıyorum ama hep yenilen takımı tutmak gibi bir şey bu.
   Ben hiç kendim gibi birini sevmedim.
   Denklik falan hikayelerine aldırmadım. Gidip en farklılarını seçtim. Ya da onlar beni buldu. Bilmiyorum.
   Arkadaşlarımla da öyle. En basitinden kapalıyım ben hani, ama kapalı arkadaşım çok çok azdır. Bu bir ölçü değildir tabi ama hani genellikle öyle olur, kapalı kızların yanında kapalı arkadaşları olur. Birbirleriyle ortak şeyleri vardır, arkadaş olurlar. Aynı olmak hep sıkıcı geldi bana. Çünkü ben hep öğrenmek istedim, hep başka hayatları merak ettim, kendiminki gibi olmayanları. Değişik insanları. İnsan kendi değerlerinin farkında olduğu ve onları kaybetmediği sürece her tür insanla olabilmeli. Yanımda bir tane daha kendimden istemem ki ben.
   İyi ki de böyleyim.
   Karşı cinse karşı da böyle oldu bu. En farklı olanı buluyorum galiba hep sevmek için. Bana çok şey öğretebilecek kişiyi seçiyorum sanki. Bir çeşit bencillik. Bir süre için o da beni farklı buluyor. Ben tanıdığı kapalı kızlara benzemiyorum çünkü. Neredeyse seviyor. Sonra bir şey oluyor. Tatlı gelen farklılık, içine biraz ciddiyet katılınca eski tadını kaybediyor.
   Ben de böyle öğrenebiliyorum. Tanımak ve yara almak yoluyla. Kalıcı öğrenmeler.
   'Davul bile dengi dengine çalar.' atasözünün hakkı var mı gerçekten diye düşünüyorum sonra.