Puf çok sıkıcı. Peki peki anladım.

Ben buraya çok güzel şeyler yazmak istiyorum.

Ne bileyim, 22 yaşındayım ben. İyileştirin beni.

Mesela göğün tok sesiyle bize doğru gürlediği bir akşamda canımızın olur olmadık şeyler çekmesi üzerine arkadaşla markete doğru yollanıp, marketçi amcayla esprileşmemiz bir tesadüf değil.  Zaten hayatta hiçbir şey tesadüf değil. Aşk da tesadüfleri sevmiyor, yıllardır bir tesadüf için mi bekliyoruz biz yani. Yo dostum yo. Ya da göğün sesinin  tok olması, bizi sesiyle etkileyeceği anlamına gelmiyor, gelmemeli. 

Mesela peki kek’in fiyatını sorarken arkadaşın: “peki ne kadar peki?”  demesi rastlantısal olabilir mi? Bütün bunlar planlı yapılmış şeyler. Blogumun adının böyle vakalara karışması ise hiç hoş değil.

Ya da göğün yerle göğü inletmesi ve önünden ışıklar falan gönderip bizi korkutması, ortalığı böyle velveleye verip de sokakları ıslatmaması şaşırtmalı mıydı bizi gerçekten? Burada yolunda gitmeyen bir şeyler var dostum, burada ters giden bir şey var.

Peki kek yiyen arkadaşa “ne yiyorsun” demek, “peki” cevabını almak ve ardından “peki” diyerek dönüt vermek. Bu espriyi yapmak zorunda mıyım ben mesela?

Salonda bulunan minderlerden birini arkadaşın “bana da versene puf” diyerek istemesi, benim “bunu demek istedin herhalde” diyerek minderi uzatmam, arkadaşın “puf değil mi ki bu yea, öyle denmiyor mu ki buna” demesi ve ardından bir diğerinin “burada bir puf var, o da eti puf” diyerek önümüzde duran eti pufların varlığından bizi haberdar etmesi hoş şeyler mi gerçekten?

Peki bütün bunları okuyor olmanız sizin suçunuz mu? Hiç değil. Ne bileyim, ben buraya çok güzel şeyler yazmak istiyorum. 22 yaşındayım ben, iyileştirin beni.