Çay Saati

Cümlelerim olsun istedim uzun uzun.

Bir iki söylenmiş güzel sözüm olsun diye bir şarkıyı belki yüz kez dinledim. Her dinleyişimde zihnimde birbirinden farklı fikirler kıpırdadı, inanın.

İşe yaramadı, cümle olamadı hiçbiri. Onlar kıpırdadıkça zihnim acıdı, olan biten bu.

Gülmelerin yüzdeki kasların oynamasından öteye geçemediği zamanlar olduğunu öğrendim.

Gülerim hep ben. O yüzden bu kadar kolay ayırt ettim sahici gülmeleri sadece eylem olarak kalan gülmelerden.

Sonra diyorum ki bir odam olsa ağlamak için özel yapılmış, kimseye hesabını vermek zorunda kalmasam ağlamaların. Gülmek kadar ağlamanın da insanlara ait olduğu kabul görse.

Tamam kabul, sıradanlaşamayacak ağlamak gülmek kadar. Gülünce gözlerden yaş akmıyor mesela.

Ama ben diyorum ki boğazımdaki ben çözdükçe tekrar bağlanan düğümü çözecek kimse yok. O dışladığımız eylem dışında.

Sonra da diyorum ki bir arkadaşım olsa şöyle şuralarda yakınlarda bir yerde, gitsem ona habersizden. “Düğümlerimi çözmeme yardım eder misin?” desem, “çay koyayım mı?” dese, konuşmayı öyle çok sevmediğimi bilse, mümkünse çok konuşan biri olsa, o anlatsa ben dinlesem. Konunun bir önemi yok.

 Yeter ki kendimle baş başa kalmayayım.

 Henüz kendimle yalnız kalacak kadar sevmiyorum ben kendimi.

Sonra ööf diyorum. Aman be diyorum. Salak mısın diyorum. Salaksın diyorum.

Şöyle güzel bir nefes alınca diyaframdan, geçer diyorum. Ya da bir ağrı kesici.

Yapabileceğim bu. Elimden gelen tek şey bu.

Öyle kırılıp dökülmek yersiz.

Gülerim ben. Hep.

Her zaman mutluluktan olacak değil ya, mutlu etmek için olsun sıradaki.