Ve, Veya, Ya da

Burnunun direği sızlamış hafif hafif, birkaç kaşıma hamlesiyle geçmiş sonra.
Geçmeliymiş çünkü, ağlayamazmış kadın.
Sessiz bir savaşın içindeymiş uzun zamandır.
Gürültü yapan kalbiymiş, sessizliği sağlamakla görevli kahraman ise aklının ta kendisi.
İki savaşçısını da sevmiş kadın. Çünkü sonucunda bir şey kazanmaksızın savaşmışlar uzunca bir süredir. Sadece savaşlarının sahibi için, kadın için.
Kazanılan ya da kaybedilen bir şey olmaksızın.
Savaşı ne kadın kazanmış, ne de adam.
Savaşı ne akıl kazanmış, ne de kalp.
Kendi savaşından, yine kendisi çekilmiş kadın.
Oyunun galibi sessizlik olmuş.
Çünkü kadın adamı ararken her seferinde kendini kaybetmekten çok yorulmuş.
Ülkesinin güzelliklerini göstermiş hep adama, çünkü sevilmeyi özünü kaybetmeyi göze alacak kadar istemiş. Gözü karaymış. Kendisiyle müsemma.
Ama artık terk edilmiş topraklarını da özlemiş.
Aslında adam kadını tanımamış.
Kadın kendini hiç tanıtmamış.
Kadın aramış, kadın kaybetmiş.
Hikayeyi bir çırpıda okumuş kadın, her anını birer asırmış gibi yaşaya yaşaya. Rimeli akmış. Silmeye gitmiş, uyku vaktiymiş.
Kendi ülkesinin her toprağını sevmeye karar vermiş bundan sonrası için. Kendinden ayrı düşeli epey zaman olmuş.
Kendini özlemiş kadın.
Ve hayır, onun için yazılar yazdığı bu diyarı yine onun için terketmeyecekmiş bir kez daha.